Bericht vanuit het mooie en warme Kenya!

Hallo allemaal,

Het is weer weekend en dus heb ik even tijd om jullie op de hoogte te brengen van onze belevenissen.
Ik had beloofd jullie iets te vertellen over de kinderen die op dit moment in het revalidatiecentrum zijn. Inmiddels zijn we gestart met ons eigen programma. Dit betekent dat we van maandag tot en met vrijdag van half negen ‘s ochtends tot vijf uur ‘s middags druk zijn met de kinderen. We starten de dag met een half uurtje zingen (grotendeels in het nederlands, echt lachen!) en daarna zijn er een aantal kinderen die we individueel begeleiden. Afhankelijk van het niveau doen we allerlei spelletjes, looptraining, toilettraining ( we zijn erg hard aan het oefenen met het leren aangeven wanneer er een plaspauze nodig is om de chaos een beetje binnen de perken te houden. Gaat aardig tot nu toe!) of rekken we de spieren van de kinderen die erg spastisch zijn. Ook werken we in kleine groepjes waarbij we proberen om het samenspelen en de sociale interactie te stimuleren. Na de lunch staan er nog 2 groepen op het programma. Maximaal 5 kinderen per groep die onderverdeeld zijn in lopers 1&2, sitwalkers(looprekjes), pmtgroep en een schoolprojectgroep (dit is domweg een knutseluurtje). Ook hier is het niveauverschil groot en vinden we het lastig om geschikte activiteiten aan te bieden. We proberen van alles en we zien wel wat wel en niet werkt. Een druk bezette agenda dus wat ons ook best veel energie kost. Maar of we het leuk vinden? Ja, dat zeker. Het is zo mooi om te zien hoe de kinderen genieten van alle liefde en aandacht die ze van ons krijgen. De kinderen hebben hier een dak boven hun hoofd en krijgen drie keer per dag eten maar verder wordt er weinig met de kinderen ondernomen. Dus als je ’s ochtends aan komt lopen en je alle spastische armen en benen van blijdschap de lucht in ziet gaan, inclusief alle steunbeugels en andere hulpstukken, weet je waar je het allemaal voor doet. En dat geeft mij een goed gevoel!
Wat doen we verder allemaal? Afgelopen zaterdag zijn we naar Kisumu geweest. Samen met Jessica (een Nederlands meisje die hier nu nog 3 weken is als activiteitenbegeleidster) en twee Keniaanse vrienden van haar zijn we om half negen lopend vertrokken naar Sondu. Omdat Kennedy erg bekend is in dit gebied hebben we een binnendoorweggetje genomen. En dat zijn toch echt de leukste en mooiste! Langs kleine dorpjes en over kei -en rots paadjes waren we na 1.5 uur lopen beneden in Sondu. Dan is het zaak om daar een Matatu (klein busje) te regelen die je naar Kisumu kan brengen. In Kisumu hebben we over de markt gelopen en zijn we met een taxi naar het Kiboko resort gereden. Dit ligt aan Lake Victoria en je zou zweren dat je je op een bounty eiland bevindt. Palmbomen, rieten hutjes, uitzicht over Lake Victoria en met een drankje erbij heerlijk relaxen aan het zwembad! Prima toch?
Vlak voordat we weggaan zien we een man op een kameel zitten. Die moet op de foto! De man biedt ons vervolgens aan om een rondje te rijden op de rug van het beest. Nou, dat laten we niet aan onze neus voorbij gaan natuurlijk! Dus hoppakee, Alet in de beugels en rijden maar. Echt leuk joh!
Na deze bijzondere ervaring richting de Nakumatt voor wat boodschappen. Wel leuk om te vertellen dat we in Kisumutown achter op een Bodu bodu (een fietstaxi) zijn gestapt en zo naar de supermarkt zijn gebracht.
Aan het einde van de middag weer terug naar Nyabondo, altijd rekening houdend met het feit dat we voor het donker thuis moeten zijn. We dachten het allemaal te gaan redden totdat de Matatu een lekker band kreeg. Lijkt heel simper; Matatu in een garage parkeren en verwisselen maar met die band. Dit gebeurde inderdaad ook maar wel met iedereen nog in het busje. Dus daar zit je dan; een halfuur scheef in een vol busje omdat de achterkant van de matatu is opgekrikt. Of het nog gekker kan? Maar natuurlijk ! Want vlak voordat we in Sondu zijn krijgen we weer een lekker band. Nou is dat opzich niet zo erg maar het was al schemerig aan het worden dus zouden we dan lopend naar Nyobondo moeten? En dat is echt geen pretje in het donker na alle verhalen over berovingen en bedreigingen enzo. Maar gelukkig stond er nog een Matatu in Sondu die ons naar boven kon brengen. Eigenlijk zat het busje al vol maar zoals overal in Kenia geldt; er kan nog meer bij!
Dus werden we in een busje gepropt ( echt proppen want er hingen een aantal mensen buiten boord omdat het zo vol was haha!) en al hobbelend zijn we veilig boven afgezet. Zo kun je op een dag dus van alles beleven! Verder vermaken we ons prima hier. Na een werkdag lopen we even naar de markt en halen verse groenten voor het avondeten. Een locale versnapering is het Sikuma Wiki. Als je het kookt ruikt het een beetje naar boerenkool en spinazie maar ongekookt ziet het er uit als gras. Dus eten wij regelmatig rijst of aardappelen met gras (variatie bestaat uit gras met tomaatjes en bosuitjes). Een bezoekje aan de markt is al een belevenis opzich. Het blijft namelijk super interessant dat wij blank zijn. Vooral kleine kinderen vinden het bijzonder dat je op straat loopt. Ze vinden het heel spannend om met je te praten en ze willen erg graag weten hoe een blanke huid aanvoelt. En aangezien hier in de omgeving erg veel scholen staan lopen we constant te groeten en te zwaaien. Alsof je de koningin bent die op staatsbezoek is. Echt, als je als toerist rijk wilt worden moet je kijk en luistergeld gaan vragen. Een gat in de markt kan ik je zeggen!
‘s Avonds lezen we wat, luisteren muziek en schrobben ons schoon onder een, nog steeds, warme douche.
Ohja en….. het is echt waar, tot nu toe nog steeds keurig drie keer in de week Bodybalance gedaan. Blijven we nog enigszins in vorm!
Tot slot wil ik nog even zeggen dat het ontzettend leuk is om al jullie reacties te lezen. Blijven wij ook op de hoogte! Dus vooral zo door gaan!
Dit was weer een kijkje in het leven van Linda en Alet in Kenia. Hopelijk volgende week weer een nieuw verslag!

Oriti!!!
Liefs, Alet