Bericht vanuit het mooie en warme Kenya!

Osa Ore ( Goedenmiddag )!

Het eerste berichtje uit de bush bush. Tja, en waar begin je dan met vertellen…..... bij het begin dan maar.
In totaal zijn we zo’n 18 uur onderweg geweest om aan te komen bij ons eerste logeeradres. Het is lang maar door de tussenstops en het reizen bij nacht is het me allemaal reuze meegevallen. Geen vertragingen, geen turbulentie, geen zoek geraakte rugzakken maar ondertussen wel op Nairobi airport staan!
In Nederland hebben we geregeld dat de chauffeur van Rosa Mystica ons op komt halen. Hij zou op ons wachten bij de uitgang met een bordje met onze namen er op. Dus wij lopen richting uitgang met het idee dat er misschien nog 5 andere mensen staan te wachten en dat het dus een makkie moet zijn om onze chauffeur te vinden. Maar in plaats van 5 Kenianen staan er wel 50! En allemaal met bordje!
We zien als snel het bordje met de naam Linda Vrielink opduiken uit de menigte en lopen met onze tassen en een vriendelijke chauffeur naar de auto. Het is een klein half uurtje rijden naar Nairobitown. Onderweg zien we van alles waardoor we elkaar soms met een vragende blijk aankijken en denken; zo kan het dus ook!
Er bestaan geen echte voetpaden en dus loopt iedereen in de berm en steekt men zo de weg over, tussen al het rijdende verkeer door. Sta je even stil voor een stoplicht, komen er allemaal mensen naar de auto toe om spullen te verkopen of om je ramen te lappen. Kijk je links dan zie je vrij ruime en nette woningen, kijk je rechts dan zie je sloppenwijken waar mensen leven in hutjes van 2 bij 3 gemaakt van oude golfplaten. En wat ook een hele bijzondere ervaring is is dat de mensen je interessant vinden en je nakijken omdat je blank bent! Maar dit zullen we nog vele malen meemaken denk ik.
Bij Rosa Mystica worden we hartelijk ontvangen door de nonnen die daar de toko runnen. We krijgen een korte rondleiding en kunnen onze tassen naar onze kamers brengen. De kamers zien er prima uit. Alles wat nodig is om een nacht te slapen is aanwezig en voor het eten wordt ook nog gezorgd. Prima dus!
Zondag hebben we een niks doe dag. Dat betekent dat we nog niet op doorreis gaan en dus een kijkje kunnen nemen in Nairobitown. Hoofddoel is om bustickets te kopen naar Kisumu zodat we maandag naar het revalidatiecentrum in Nyabondo kunnen reizen. En nu we er toch zijn; ook maar even een bezoekje brengen aan het National Museum. Niet te ver lopen en wat cultuur opsnuiven is ook niet verkeerd! We lopen een klein uurtje (idd niet ver voor Keniaanse begrippen) en vinden het museum. Driemaal raden wat we op het bordje aantreffen: gesloten wegens verbouwing!!! Gelukkig is de tuin van het museum wel open en kunnen we daar wat leuke foto’s maken.
De volgende dag zetten we onze reis voort richting de kids van het revalidatiecentrum. We hebben een busreis van 7 uur voor de boeg en er is ons verteld dat de wegen niet bijzonder goed zijn dus we zijn benieuwd! De meeste tijd hobbelen we redelijk rustig over de weg en zien ontzettend veel van de verschillende landschappen en de kleine dorpjes die uit het niets te voorschijn komen. Maar er zit ook een stuk weg tussen waar je echt met je kop tegen het dak aan knalt omdat er of geen weg is of omdat er enorme gaten en kuilen in het wegdek zitten. Ter vergelijking: ruim een uur rijden op de Duinweg op z’n slechtst in Onstwedde! Het enige wat we kunnen doen is er om lachen. Hard lachen, terwijl het soms behoorlijk riskant is. Door het opwaaiende stof zie je geen tegenliggers aankomen dus inhalen wordt lastig. Maar onze chauffeuse trekt zich daar niks van aan en neemt gewoon de gok. Ergens halverwege het inhalen wordt er besloten of er extra gas wordt gegeven of dat de remmen ingetrapt gaan worden zodat invoegen weer een optie is. Je snapt het; Veilig Verkeer Nederland zou hier een leuk project aan hebben! Na een lange maar mooie tocht en waar we moe zijn van alle indrukken worden we in Kisumu opgehaald door George. Hij brengt ons in een klein uurtje naar het centrum. Daar aangekomen krijgen we een vrij ruim appartement toegewezen. Het ziet er een beetje troosteloos uit en we hebben even wat tijd nodig om te wennen aan het feit dat we hier 2 maanden zullen zijn. Maar gelukkig zien we het positief in en slaan we direct aan het schoonmaken en herinrichten. Foto’s aan de muur en ineens is het ons huisje geworden. Gezellig dus!
Amper bijgekomen van alle indrukken lopen we de volgende dag mee met het programma wat er op dit moment wordt aangeboden. We zingen met de kinderen en doen allerlei spelletjes met ze zowel binnen als buiten. Zo krijgen we beetje een idee wat de kinderen kunnen en op welke manier er contact wordt gemaakt. Er is een enorm niveauverschil in de groep. Zo hebben we kinderen in een rolstoel, achter een looprek, kinderen die redelijk zelfstandig kunnen lopen en kinderen die zich prima alleen kunnen redden met hun beperking. Maar hierover meer in de volgende mail die waarschijnlijk een week op zich laat wachten aangezien we alleen in het weekend een internetcafé kunnen bezoeken. Alvast een tipje van de sluier??
Wisten jullie dat het hier normaal is om de kinderen te laten plassen in hun stoel en dat je vervolgens alleen de vloer dweilt en het kind gewoon in hun vieze en natte kleding laat zitten? Ik wist het in elk geval niet en ik kan je vertellen dat ik hier behoorlijk van geschrokken ben. Het is hier soms dus een behoorlijke bende!
Maar goed, in de volgende mail meer over de kinderen en onze mogelijkheden om een eigen programma te maken met de bedoeling om de kinderen een stap verder te helpen in de ontwikkeling van hun zelfstandigheid.

Veel liefs vanuit Nyabondo, Kenya.