Kort bericht

Haai!

Het is weer weekend en dus weer tijd voor een mailtje. Deze keer geen lange en spectaculaire verhalen over leeuwen, olifanten en giraffen. Want er moest gewoon gewerkt worden afgelopen week!
Maar wel met een aangepast programma want na 3 maanden school is het hier nu vakantie. Ruim een maand geleden hadden we een groep van 30 kinderen. Inmiddels zijn er nog maar 3 over. En de verwachtingen zijn dat deze 3 jongens ook nog opgehaald worden. Heerlijk voor hun maar dan is het hier dus helemaal uitgestorven. Wat we dan nu nog doen met de kids? Vooral heel erg veel leuke dingen. De doelstellingen waar we eigenlijk aan horen te werken hebben we aan de kant geschoven want de kids verdienen het, ook nu ze hier nog zijn, om vakantie te vieren. Veel knutselen, tekenfilms kijken, spelletjes doen etc. Dinsdag hebben we mandazi’s (soort oliebollen) gebakken. Wij hadden het deeg gemaakt en zij mochten het uitrollen en in kleine stukjes snijden. Daarna even bruin bakken in olie en smullen maar. Glaasje ranja erbij en het feest was compleet! Zo mooi om te zien dat ze zo genieten en trots zijn op wat ze zelf gemaakt hebben. Als de kids er volgende week nog steeds zijn willen we pannenkoeken gaan bakken en kijken of we een dagje kunnen gaan zwemmen. Toch weer een leuk vooruitzicht!
De rest van de tijd vullen we met het aanmaken of aanvullen van dossiers. Van de 30 kinderen zijn er 14 dossiers en dan missen er behoorlijk wat gegevens. Ze doen hier bijvoorbeeld niet aan geboortedata. Dus het is een beetje gokken hoe oud een kind is. Als je het aan de ouders vraagt krijg je een antwoord als; tja, dat moet ergens in ‘98 geweest zijn. Wij zijn nu begonnen om alles uit te zoeken en om de informatie geordend in de computer te zetten. Samen met de fysiotherapeut bespreken we onze bevindingen en maken we voor elk kind een aantal doelstellingen. Zo komt er voor iedereen een mooi naslagwerk en kunnen de volgende stagiaires meteen aan het werk.
Verder staat er nog een operatieweek op het programma. De flying doctors ( is echt waar, ik maak geen grapje!) komen over ruim een week deze kant op en mensen uit de omgeving komen op de gok naar het centrum in de hoop dat hun kind geopereerd kan worden. Aan wachtlijsten doen ze hier niet en er wordt ter plekke bepaald of je dringend hulp nodig hebt. Zo kan het dus ook! Ben erg benieuwd hoe dat zal gaan.
En dit weekend willen we informeren of we nog een paar dagen naar Mombasa kunnen. Dit ligt aan de kust en het is een behoorlijk eind reizen maar dan heb je wel witte stranden met palmboompjes waar je heerlijk kunt relaxen. Of dat daadwerkelijk doorgaat lezen jullie de volgende keer. Opzich heb ik niet zoveel bijzonders te melden maar misschien is het leuk om wat weetjes te vertellen over Kenia.
Een nieuwe rubriek op de site: Wist je dat…..
- het hier nu eigenlijk winter is? Mensen hebben dikke jassen aan en een muts op want het is tenslotte maar 18 tot 20 graden met veel bewolking en met name ‘s avonds een regenbui.
- we het record verbroken hebben met het aantal personen in een matatu? Het record staat nu op 27!
- er geen wasstraten zijn maar dat een vrachtauto, auto en fiets in de rivier wordt gezet en daar met de hand wordt schoon gemaakt?
- er complete bankstellen, kasten en enorme bossen hout bovenop de matatu worden vervoerd?
- je tomaten, bananen en een ananas kan kopen voor ongeveer 50 shilling (= 55 eurocent)?
- je niet op de 1e van de maand moet gaan pinnen omdat heel Kenia het dan doet en er dus een enorme rij staat?
- er hier nog pakezels in dienst zijn?
- hele kleine kinderen die nog nooit een bezungu (blanke) hebben gezien denken dat wij ons wit verven?
- dat Alet een moeilijke naam is om uit te spreken en dat ik door veel kinderen Alex wordt genoemd?
- dat wij over 2,5 week alweer naar huis gaan?

En als ik eenmaal thuis ben zal ik jullie nog veel meer vertellen over Kenia. Met natuurlijk een hele reeks aan foto’s over van alles en nog wat. Ik brei er voor nu een eind aan en zeg: tot kiekes maar weer!

Liefs, Alet