Update

Ojaore!

Vandaag voor de laatste keer een bericht uit Kisumu. Want aanstaande woensdag gaan we met de nachtbus ( 14 uur rijden, oeff...) naar Mombasa. Daar blijven we 4 dagen om te kunnen genieten van zon, zee en strand. Wij vinden dat we dat wel verdient hebben! Het plaatsje waar we naar toegaan heet Tiwibeach. Het ligt vlak bij Dianabeach, de meest toeristische badplaats aan de kust. We overnachten in een leuk hutje met een rieten dak en zitten, als het goed is, vlak aan zee.Na die 4 dagen gaan we terug naar Nairobi, slapen nog een nachtje in Rosa Mystica en stappen dan in het vliegtuig met als eindbestemming Schiphol.
Maar ik loop op de zaken vooruit want ik zal jullie eerst nog even op de hoogte brengen van onze activiteiten van de afgelopen week. Maandag ben ik met Rianne en Anniek, de dochters van Paul en Fieke, naar Kisumu geweest. Hoofddoel; shoppen! We bleken een superteam te zijn. Binnen een uur hadden we alles ingeslagen wat op ons lijstje stond. Bovendien hebben we een aantal dingen voor een bizar lage prijs meegekregen.Leuk joh, dat afdingen! Tussen de middag hebben we een broodje gegeten in het park. Lekker rustig terwijl je midden in de stad bent.Wat dingen regelen bij het reisbureau, bus naar Mombasa reserveren en met de matatu terug naar Nyabondo. Al met al was het een hele leuke en gezellige dag!
Dinsdag hebben we met de kids gezwommen. Wat een feest, wat een feest. De jongens keken onderweg hun ogen uit. Ze komen eigenlijk nooit buiten het centrum dus je kunt je voorstellen dat de wereld voor hun opeens erg groot werd. Bij het zwembad in Kisumu iedereen in een zwembroek hijsen, zwembandjes om (want niemand heeft een zwemdiploma) en met z’n allen te water! Lachen, gieren, brullen en elkaar kletsnat spetteren. Constant gingen de duimen van de jongens omhoog en zeiden ze; erakomano! Eenmaal gewend aan het water hebben we ze een voor een meegenomen naar het diepe bad. Heel bijzonder om te zien dat de kinderen geen idee hebben wat water met je kan doen. Zink ik niet als ik ga liggen?Kan ik staan en lopen in het water? Kan ik even kopje onder? Jackson vond het fantastisch en liet zich heerlijk rond slepen. Victor vond het allemaal erg spannend maar heeft toch even met zijn oren in het water gelegen. Voor Justus was het ook nog eens de eerste keer dat hij ging zwemmen. Hij vond het dus reuze spannend maar wou wel van alles proberen. Het was een fantastische ochtend en een van de leukste dingen die we met de kinderen gedaan hebben!
De rest van de week verliep vrij normaal behalve vrijdag dan. Ik vertelde dat de flying doctors dit weekend arriveren en dat er een heleboel mensen naar het centrum komen om te bespreken of ze een kans maken op en plekje op de operatietafel. Dus ik had verwacht dat er zondag al wel wat mensen zouden zijn. Maar nee, vrijdagochtend om half negen zaten er al een stuk of 50 mensen te wachten totdat het spreekuur zou beginnen. Is dit normaal, vroeg ik? Ja, dat was het zeker en het zou alleen maar drukker worden. En als je eens rustig rond kijkt zie je de meest bijzondere aandoeningen. Voeten die helemaal naar binnen vergroeid zijn en als het ware op de kop staan ( en ook nog lopen op teenslippers, je gelooft het toch niet?), een jongen die zich op zijn hurken verplaatst omdat zijn spieren ernstig verkort en zijn botten vergroeid zijn, een kindje dat waggelt als een eend en alle ledematen los lijken te zitten en ga zo maar door. Echt heel apart allemaal. Volgende week mogen we kijken hoe een hersteloperatie verloopt. Een leuk groen pakje aan, kapje op en waarschijnlijk met ogen dicht kijken!!!
En in alle drukte werd ons verteld dat Jackson toch nog naar huis ging. Helemaal blij natuurlijk maar hij vond het aan een kant ook wel jammer want hij ging ons wel missen. Lief toch? De andere twee kids waren door dit nieuws ook aangeslagen. Voornamelijk omdat zij ook heel erg graag naar huis willen en ze toch weer een klein beetje hoop krijgen nu ze hebben gezien dat Jackson nog voor twee weken naar huis gaat. In een poging om de sfeer wat te verbeteren zijn we gistermiddag naar de markt gegaan. Een stukje lopen en als beloning een zelf gekochte banaan. Toch nog een leuke middag!
En zo is, met de operatieweek voor de deur, ons programma hier bijna aan zijn eind gekomen. We hebben hard gewerkt maar als we liggen te zonnen in Mombasa kunnen we alleen maar zeggen dat we hier een geweldige tijd hebben gehad en dat we weer een enorme ervaring rijker zijn. Wie weet nog even een krabbel vanuit Mombasa en anders vanuit Nederland om jullie te laten weten dat ik weer veilig en wel thuis ben.

Oriti!

Liefs, Alet